Om een makkelijke start van de zondag te hebben zou ik het verslag van regio-voetbal kunnen kopiëren; op de site plaatsen en vervolgens een kop koffie nemen, de andere verslagen uit de regio even door lezen; een preek tot mij te nemen en de rest van de dag maar afwachten wat die nog meer in petto heeft. Maar dat zou plagiaat zijn en hoewel dit in de hoogste wetenschappelijke en literaire kringen heel gebruikelijk is, stuit mij dit zeer tegen de borst en heb ik mij dus voorgenomen nog een enigszins journalistieke poging te doen iets over deze wedstrijd te schrijven wat u wellicht ontgaan is of wat nog een kleine toevoeging zou kunnen geven aan een wedstrijd die nu eenmaal vraagt om een nabeschouwing. De titel “vier op een rij’ lag natuurlijk nogal voor de hand na afloop, maar dat is mij te simpel. Dit was een wedstrijd waarin, zoals opgemerkt in het artikel van regio-voetbal, de wind een grote invloed had en dat de gelukkigste zou gaan winnen…Dan kom je dus op het punt dat onzichtbare machten het lot gaan bepalen. Er komen dan diepere vragen op bij een mens en voor antwoorden kom je dan bijvoorbeeld terecht bij een groot schrijver/zanger en Nobelprijs winnaar: Bob Dylan. Iemand die ruim een halve eeuw geleden al wist dat heel veel antwoorden op vragen besloten liggen in de wind. Soms komen de antwoorden tot je, soms ook niet. Het feit dat de gelukkigste zou gaan winnen vandaag is nogal logisch: de winnaar is altijd de gelukkigste…. 

Over de wedstrijd is voldoende te lezen op regio-voetbal en bovendien is de enige notitie die ik gemaakt heb het feit dat ergens in de twintigste minuut een vrije trap van Everstein rakelings over het doel van Niek ging; het eerste gevaarlijke moment was in de wedstrijd. Hierna waaide mijn schrijfblok alle kanten op en heb ik het maar niet meer tevoorschijn gehaald onder het motto: de rest onthoud ik wel. Nou: dat was deze keer niet nodig, want het verslag van regio-voetbal is wat dat betreft compleet. Het enige wat dan nog rest is een nabeschouwing over het moment in de wedstrijd: de penalty…was het er één? Als goed journalist heb ik nog enig onderzoek verricht en bij het vermeende slachtoffer navraag gedaan of het een correcte beslissing was van de leidsman? De betreffende speler staat bij HSSC bekend als een keurig opgevoede jongen uit een net milieu en zal er dus zeker niet om liegen. Hij bevestigde mij dat het een loepzuivere penalty was! Dan is het dus niet alleen zo dat de gelukkigste gewonnen heeft, maar ook degene die daar het meeste recht op had en dat is toch een belangrijke constatering dacht ik zo. Voor Everstein een teleurstellende uitslag uiteraard, want in de strijd om de titel is dit duur puntverlies. Voor HSSC een heel mooie uitslag en gezien het verlies van NEO’25 een versteviging van de vierde positie. Het mooie echter van zo’n wedstrijd is toch ook het gedeelte na de wedstrijd. Deze keer geen derde helft; een terechte beslissing van het bestuur. In een week waarin we afscheid namen van een gewaardeerd lid van onze ‘voetbalfamilie’ past het om daarin wat terughoudender te zijn. Neemt natuurlijk niet weg dat de kantine na afloop vol zat en “de tent van Arie” goede zaken deed. Het voetbal was dan wellicht niet hoogstaand vandaag, er is altijd wel stof om na te praten tussen de onderlinge supporters en spelers. Verhalen uit lang vervlogen tijden komen boven drijven, familiaire banden worden aangehaald en voetbalkenners constateren tevreden dat de ‘jonkies’ bij HSSC er toch weer stonden vandaag. 

Het mooiste moment van de middag was vandaag echter de hoofdprijs van de verloting: de wedstrijdbal. Beschikbaar gesteld door de vrienden van Gijs; ‘de supporters van de ronde tafel’. Deze keer viel die niet op een lotnummer maar kregen zij deze mee naar huis. Als herinnering aan een bijzondere dag waarin gevoelens van winst en verlies door elkaar heen liepen.