Er zijn van die dagen op Het Plein dat zo’n beetje alles lijkt te kloppen… vandaag was zo’n dag. Fantastisch voetbalweer, het hele terrein ligt erbij alsof we eerdaags koninklijk bezoek krijgen en overal lopen spelers rond met kampioenshirts. Niet alleen ons vierde elftal (dat kan niemand ontgaan zijn) maar ook ons tweede elftal (ook dat kan niemand ontgaan zijn), de JO 17 en de meiden O 17 pakten de titel. En wellicht vergeet ik er nog een paar… De ultieme kers op de taart zou dus geweest zijn als ons vlaggenschip er ook een titel aan toe had kunnen voegen. Daarvoor was men afhankelijk van Sleeuwijk. Die lieten echter geen steek vallen en gingen er dus uiteindelijk in een prachtige ontknoping van deze competitie vandoor met de titel in de derde klasse D. Allereerst dus de felicitaties voor Sleeuwijk; mooi om in zo’n jubileumjaar kampioen te worden, proficiat! 

Voor ons was het dus zaak om middels de tweede plaats de nacompetitie definitief veilig te stellen. Daarvoor moest er afgerekend worden met Vuren. De technische staf heeft het geluk dat zij in deze fase van de competitie kunnen beschikken over een nagenoeg fitte selectie en aan de start stond dus de vertrouwde opstelling. Ik zou ze allemaal een keer voor het voetlicht kunnen halen, maar eigenlijk is het vooral een TEAM dat er staat. Natuurlijk zou ik kunnen schrijven over Niek; twee meter lang, een keeper met geweldige reflexen en de minst gepasseerde keeper in onze competitie. Moet volgens kenners nog brutaler worden in zijn eigen doelgebied, maar hij is nog jong… Ik zou het kunnen hebben over Jari; de ‘gemaakte’ verdediger die dat steeds beter beheerst (Eric Pannekoek begon er bij de A-junioren al mee… maar toen was het blijkbaar nog te vroeg), die met zijn rushes over rechts voor heel veel gevaar en assists heeft gezorgd; een aangename verrassing dit seizoen! Of over Jan Donker; het verlengstuk van de trainer in het veld zoals dit zo mooi heet; altijd sleurend en coachend en o zo belangrijk voor dit jonge team. Of over Menno; de rots in de branding, ijzersterk in de lucht en een paar keer (op heel belangrijke momenten!) scorend uit een corner. Denk even terug aan Everstein uit… Of over Ferry; flegmatiek en dat roept altijd vragen op, maar hij levert in aanvallend opzicht een grote bijdrage als linksback. En ondanks al z’n vrijgezelle feestjes e.d. dit jaar, van heel grote waarde. Ik zou het kunnen hebben over ons middenveld, met Kees vd Berg die iets toevoegt aan een team dat onmisbaar is: strijd en passie. Soms op het randje, maar een belangrijke factor binnen het team en ook nog eens heel sterk in de lucht. En dan de drie ‘ras’voetballers op het middenveld: Tristan, Nicky en Koen. Tristan: lang waren er twijfels of hij met zijn risicovolle spel wel paste binnen een eerste elftal… nu niet meer weg te denken. Altijd proberend een voetballende oplossing te vinden en al komt hij tegenwoordig niet meer zo vaak voor het doel, wel altijd voetballend met het idee die kant op te gaan. Nicky: bijna een ‘oudgediende’ binnen dit elftal. Helemaal opgebloeid dit jaar. Binnen de huidige speelstijl komt hij volledig tot zijn recht. Een spil binnen het team, makkelijk scorend en een schitterende vrije trap in zijn benen. Koen Looy; als er één speler dit seizoen tot volle ontplooiing is gekomen, dan is het Koen wel. Alles op techniek, een goed spelinzicht, een schitterende steekpass, vaste penaltynemer (en benutter) en ongrijpbaar voor zijn tegenstanders. Alleen af te stoppen met heel veel overtredingen en die incasseert hij dan ook volop. Als er een ‘speler van het jaar’ verkiezing zou zijn bij HSSC, dan zou hij er wel eens met die titel vandoor kunnen gaan. Ten slotte onze voorhoede: Lucas: na zijn uitstapje elders weer terug op het vertrouwde nest. Een voorbeeld van hoe belangrijk het is dat je een thuisgevoel hebt bij je vereniging. Lang geblesseerd geweest, maar als hij fit is: een voetballer waar je voor naar Het Plein komt. Snelheid, techniek en inzicht; zulke spelers kun je niet ‘maken’ (zei Dick Advocaat deze week over jongens als Ziyech en Frenkie de Jong), die worden zo geboren… Natuurlijk zouden we willen dat hij altijd zo speelt als tegen Sleeuwijk of vandaag tegen Vuren, maar ja, je kunt niet alles hebben. Frank de Goeij; die de meest ondankbare rol heeft binnen dit team. Normaliter bij een club als HSSC onbetwist een basisspeler, met de huidige concurrentie vaak de twaalfde man. De momenten dat het nodig was, stond hij er en zal zeker zijn kansen ook het komende seizoen weer krijgen. Dan zou ik het ook nog kunnen hebben over Marko Luksen: in potentie misschien wel onze beste voetballer, maar door blessureleed komt hij nauwelijks meer aan spelen toe. Wel altijd aanwezig en een positieve invloed op het team. En dan Bas… over gemaakte spelers gesproken… dit seizoen als spits gepositioneerd en met 19 treffers een voortreffelijke prestatie geleverd. De enige speler met zijn 

eigen fanclub binnen HSSC met als voorzitter: Herman de Lange! Geen geregistreerde leden, maar stiekem zijn we allemaal lid van de Bas-fanclub! Dan nog een aantal spelers waar je, wanneer er nood aan de man is, een beroep op kunt doen met als exponent: Christiaan den Braber. Degelijk, betrouwbaar en een ongekende inzet. Datzelfde kun je zeggen van een aantal spelers die ‘op de deur kloppen’. Kees de Nijs, Niels den Braven en Dennis Bevelander. Jongens die de basis scherp houden! Maar goed, laten we het niet teveel over individuele spelers hebben… Het gaat om het team en daar hoort ook de staf bij: een mooie prestatie geleverd dit seizoen; jullie mogen allemaal blijven! 

Dan de wedstrijd van vandaag met dus maar één opdracht: winnen! En dan zien we wel verder. Daar liet men op het veld vanaf minuut één geen misverstand over bestaan. Vuren is een ploeg die wisselende resultaten heeft gehaald dit seizoen, met een paar uitschieters naar boven. In theorie waren zij nog niet veilig, dus er stond voor beiden wat op het spel. Maar zoals geschreven: HSSC was niet van plan om vandaag veel weg te geven (althans: niet op het veld; na afloop is een ander ding). Toch waren de eerste minuten voor Vuren. Ze probeerden druk te zetten en de verdediging van HSSC moest even alle zeilen bijzetten. Onder leiding van Jan Donker liet men de bal achterin even rustig rond gaan. Even het tempo eruit halen bij Vuren en dat deed men heel slim. Langs de kant beginnen dan zogenaamde kenners al te roepen dat ze meer naar voren moeten spelen… (ik zal geen namen noemen; dat is een beetje lullig voor Koen Looy). Maar kom op mensen: voetbal is ook een tactisch spelletje! Na een minuut of vijf was de Vurense ‘storm’ voorbij en vanaf dat moment begon de HSSC-machine te draaien. Het was uiteraard (zou ik bijna zeggen) Koen die met een prachtige steekpass de aanleiding was voor de eerste treffer. Die pass werd in eerste instantie nog onderschept, maar in tweede instantie kwam hij voor de voeten van Bas die zijn eerste van de middag al na acht minuten binnen had liggen. Even later ging een schot van Lucas voorlangs, maar in de 18e minuut was het diezelfde Lucas die een perfecte voorzet gaf vanaf links en was het Bas die de bal binnen kopte: 2-0. Op een enkel kansje na had Vuren niet veel in te brengen vandaag en dat is een compliment voor onze achterhoede. Een fantastische eerste helft gezien het voetbal waar je zo de tweede klasse mee in kunt… Nog voor de rust zette Lucas de 3-0 en de 4-0 op het scorebord en dan is de grote vraag in de rust natuurlijk: hoe staat het bij Sleeuwijk? Weliswaar 2-1; maar het kan nog… De tweede helft was nog maar een minuut bezig of Jari greep goed in bij de tweede paal voordat een Vuren-speler gevaarlijk kon worden. Vervolgens nam HSSC het heft weer in handen en in de 49e minuut was het Nicky die een schitterende solo in het strafschop afrondde met een treffer. Tijdens de derde helft heb ik nog even geïnformeerd of hij wist hoeveel spelers hij gepasseerd had. Ik twijfelde tussen 3 of 4 man. ”Voor het verslag”? was Nicky zijn wedervraag. “Ja” zei ik. “Doe dan maar 4”, bij deze dus. Na een uur spelen was het weer Lucas die een voorzet gaf op Bas en zijn kopbal betekende zijn derde treffer deze middag en een 6-0 stand. De uitslag had nog wel wat hoger uit kunnen vallen als Nicky een dot van een kans niet om zeep geholpen had, door nou net tegen die ene Vuren-speler aan te schieten in een verder helemaal leeg doel. Maar ja, bij zo’n stand maalt niemand daar om. Wat gebeurde er verder nog? Nou, duidelijk is wel dat de jeugd bij HSSC staat te popelen… Koen onderbrak zijn kansrijke actie op links maar even om een peuter van het veld te laten verwijderen en Vuren maakte vlak voor tijd toch nog hun eretreffer: 6-1. De uitslag van Sleeuwijk was inmiddels wel bekend (hoewel het nog lang spannend bleef, begreep ik) en dit betekent dus dat de competitie nog een staartje (of met een beetje mazzel: staart) krijgt. Na afloop was er een derde helft georganiseerd door de supportersvereniging en Theo Lekkerkerker had ter verhoging (voor zover dat nog nodig was) van de feestvreugde Peter Beense uitgenodigd en die kun je d’r wel bij hebben. De Partybeukers hadden de boel al opgewarmd en gelukkig hebben we ook nog een paar ‘eigen’ artiesten in huis. Arie en Teun zorgden dat er wat te eten was en dorst kan er niemand gehad hebben, denk ik zo. 

Een prachtig seizoen kan dus nog een heel mooi slot krijgen. Volgende week op Het Plein is Meerkerk de eerste tegenstander in de nacompetitie. Een ploeg die tot de winterstop op degraderen stond, maar die in diezelfde winterstop ‘het licht’ heeft gezien en dus net als HSSC in een heel goede vorm verkeert. Dus als u zaterdag een beetje bijgekomen bent van ’de mart’ wordt u weer verwacht op Het Plein om onze jongens aan te moedigen.