Het was een week van tegenstellingen voor de JO17-1. Zaterdag 12 september gingen we in de bekerwedstrijd tegen De Alblas roemloos ten onder (1-4). We liepen voortdurend achter de feiten aan, werden simpelweg overklast, konden geen vuist maken. We kregen geen grip op de wedstrijd, en de strategische ingreep om met twee tienen te gaan spelen bleek ook niet het verschil te kunnen maken – weinig subtiel verwoord door één van deze tienen, op het moment dat hij gewisseld werd: ‘Ik snap er geen reet van’. Noemenswaardig is natuurlijk wel de goal van onze verdediger Sven, uit een vrije trap van een andere verdediger, Ole, een vrije trap die niet goed weggewerkt werd door de tegenstander. Maar verder was het een wedstrijd om snel te vergeten.

De oefenpot tegen Everstein daarentegen was er eentje om in te lijsten. Van meet af was er bij ons veel felheid en beleving, wellicht ingegeven door het feit dat zelfs een oefenwedstrijd tegen Everstein het gevoel van een echte derby heeft. Heicop was veel op de helft van de tegenstander te vinden. Randy kwam met regelmaat gevaarlijk dicht bij het doel van de tegenstander. Het eerste doelpunt kwam van Bart, die drie verdedigers van Everstein het bos in stuurt met een knappe slalom en hard inschiet. Meer kansen volgen. Een geweldige pass van Jessie op Randy resulteert in het tweede doelpunt: Randy neemt knap aan, krijgt de bal voor zijn favoriete rechter, maar besluit te draaien en met links over de keeper heen in de verre hoek te schieten. Randy scoort ook de derde, uit een assist van Sven. Naarmate de wedstrijd vordert wordt de tegenstander sterker. Er is veel druk op onze zestien en het is in verdedigend opzicht hard werken, maar verder dan één doelpunt komt de tegenstander niet.

In tegenstelling tot de wedstrijd tegen De Alblas was de wedstrijd tegen Everstein er eentje om niette vergeten. En toch. Wellicht zat in de wedstrijd tegen de Alblas de meeste leerpotentie. Over hoe je omgaat met een tegenstander die veel sterker is. Hoe je omgaat met het feit dat het in je eigen team niet zo lekker loopt. Over het feit dat je baalt vanwege de verschillen in je eigen team. Hoe je omgaat met het gegeven dat je simpelweg niet kunt winnen en dat je dus op zoek moet naar een ander doel in die betreffende wedstrijd, dat wel haalbaar is: overeind blijven, de schade beperken, het beste ervan maken.   

Ole benadrukt met regelmaat dat de voetbalverslagen geen filosofische verslagen moeten worden, maar toch: ik kan het niet laten. Voetbal wordt wel eens de belangrijkste bijzaak in het leven genoemd. Nu weten we reeds dat dit niet geheel klopt, al was het maar vanwege het feit dat er op Heicop genoeg mensen rondlopen voor wie voetbal en het leven behoorlijk samenvallen, in die mate dat je moeilijk kunt spreken over ‘bijzaak’, maar dat ‘hoofdzaak’ een accurater begrip lijkt te zijn. Maar meer nog: voetbal en het leven vertonen niet zelden overeenkomsten. Ze lijken op elkaar en hebben veel van elkaar weg. Neem de wedstrijd tegen de Alblas. In zo’n wedstrijd heb je simpelweg te dealen met iets dat je niet aankan, iets dat sterker is dan jij bent, iets waar je geen grip op kunt krijgen. Het lijkt het leven wel, denk ik dan. Je wordt uitgedaagd om dingen te doen niet per sé plezierig zijn: overeind blijven terwijl je liever het bijltje erbij neer gooit. Omgaan met frustratie. Ruggengraat tonen, terwijl je weet dat je er de winst niet mee bereikt. De pijn verbijten. Buigen voor de feiten, maar kop omhoog. Blijven werken terwijl je weet dat het niet werkt. 

Stel nu dat dat voetbal niet alleen een metafoor is voor het leven, maar dat datgene wat je opsteekt tijdens een wedstrijd als die tegen de Alblas, doorsijpelt in het echt leven? Ik denk soms echt dat het zo werkt: dat het voetbalveld een plek is om het echte leven te oefenen, en dat je, als je het spel goed speelt, er profijt van hebt in het echt leven. Dat je bijvoorbeeld, op het moment dat je doorzettingsvermogen oefent op het veld, je er in het echte leven ook iets aan hebt.   

Op de bank tijdens de wedstrijd tegen De Alblas kwamen de geblesseerde Mitchellen ik tot de volgende tegeltjeswijsheid: je moet je alleen druk maken over de dingen waar je invloed op hebt. Mitchell zou m boven zijn bed hangen. Dat heeft hij natuurlijk niet gedaan, maar toch: je hoopt als trainer dat de jongens dit soort lessen trekken uit een wedstrijd als die tegen De Alblas, en je hoopt dat die lessen verder reiken dan de voetbalwedstrijd en dat ze er iets aan hebben in het echt leven.