‘I never saw my hometown until I stayed away too long. I never saw the east coast until I moved to the west.’ De woorden zijn van Tom Waits, de Amerikaanse zanger met de diep doorrookte en met whisky doordrenkte stem, uit zijn San Diego Serenade. Ik luister het liedje met regelmaat sinds de coronacrisis, met name tijdens de eerste lockdown, waarin we voor het eerst geconfronteerd werden met het feit dat de meest doodgewone en vanzelfsprekende dingen niet langer mogelijk waren – waaronder voetbal. Het liedje laat zich, zoals elk liedje, op veel verschillende manieren beluisteren, maar ik interpreteer het maar als volgt: Je gaat pas zien wat je hebt, als je het moet missen.

De impact van Corona is opnieuw voelbaar en zichtbaar. Afgelopen week moesten we de dinsdagtraining van de JO17 afgelasten: de aanvoerder was positief getest op corona en moest in quarantaine. Ook twee andere jongens, die als nauwe contacten werden aangemerkt, moesten een paar dagen binnen blijven. Met enkele zieken en een geblesseerde Mitchell blijk je plotseling te weinig mensen voor de training te hebben.

Afgelopen zaterdag speelden we thuis tegen NOAD ’32, zonder Ole en zonder Mitchell, en zonder publiek – ook hierin speelt Corona een rol. Job en Hans kwamen ons vanuit de JO19 versterken; beiden zouden de tweede helft ingebracht worden. Met Sven als aanvoerder begon Heicop voortvarend aan de wedstrijd. In de zesde minuut wist Dylan met een steekpass Randy te vinden, die beheerst afrondde. Schoten van Bart, Dylan en Jessie mistten doel. Een slim afstandsschot van Dylan over de keeper heen werd in een uiterste poging met de vingertoppen uit het doel gewerkt. Randy schoot even later van afstand hard op de lat. Een pass van Randy die door Jessie rustig werd teruggelegd op Randy, leverde de 2-0 op. Het derde doelpunt was er één uit het boekje: Pieter bouwde op via Sven. Sven bediende Yme, Yme bediende Bart, die Jessie diep stuurde. Jessie wist Hans te vinden die met buitenkant rechts scoorde. Het vierde doelpunt kwam op naam van Milan, die een kopbal van Hans schitterend uit de lucht wist te halen en met een halve volley raak schoot. Job bracht de score op 5-0.

Het is mooi dat je wint. Het is nog mooier dat je kunt spelen – niets is immers vanzelfsprekend.

In de Whatsapp-groep gaf Dirk zojuist voor aankomende zaterdag het volgende advies mee: ‘Neem een handdoek mee zodat je jezelf toch nog kunt afdrogen als het gaat regenen’, vooruitlopend op het feit dat Heerjansdam, de tegenstander van zaterdag, liever niet wil dat er op de club gedoucht wordt. Een andere vanzelfsprekendheid die niet vanzelfsprekend meer is. Ideaal is het niet, maar koester het feit dat je nog kunt ballen – want als je één ding moet noemen dat je oprecht mist als je in quarantaine zit, dan is dat, vanzelfsprekend, toch wel het spelletje, dat plotseling niet zo vanzelfsprekend meer is.