Al menig jaar schrijf ik verslagen en ik realiseer me dat ik eigenlijk nooit heb hoeven schrijven over een elftal dat zo in de problemen zit als ons huidige vlaggenschip. Het is duidelijk dat het inmiddels geen vijf voor twaalf meer is, maar dat de klok verder tikt…

Vandaag een uitwedstrijd tegen onze buren uit Vianen; Brederodes. Ook een ploeg waar het niet vanzelf gaat dit seizoen en dan hoop je dat hier kansen liggen. In de zoektocht naar een uitweg uit de malaise waarin we verkeren kwam de trainer uit op een piepjonge aanvalslinie met daarin het basisdebuut van Wouter Verhoef. In de spits werd hij aan de flanken vergezeld door twee andere tieners; Lennart en Remon, in de rug gesteund door Owyn. Het ontbreken van Koen en Nicky op het middenveld moest worden ingevuld door Jari en Tristan. Achterin de vertrouwde opstelling van de afgelopen weken met Dennis, Menno, Laurens, Ferry en met Regilio op doel. Een pittige opdracht dus voor de ‘youngsters’ (zij uiteraard niet alleen) om het tij te keren en eigenlijk zou je hen makkelijkere omstandigheden gunnen om te groeien in hun rol als de toekomstige (?) aanvalslinie van HSSC. Het is helaas niet anders en met name in de eerste helft lieten zij bij vlagen zien dat we aan hen (hopelijk) nog veel plezier kunnen gaan beleven in de toekomst. Lennart had een prachtige actie in huis, maar zijn schot ging voorlangs. Wouter zijn kopbal in de tweede helft mistte helaas doel en van Remon weten we inmiddels wel waar zijn kracht ligt en dat liet hij aan het eind van het duel zien met een schitterende solo, waarbij hij eerst op Cruijffiaanse wijze een aanslag op zijn ledematen ontweek om vervolgens iedereen zijn hielen te laten zien. Maar ook dit hoogstandje leidde niet tot een doelpunt. Toch mogen we erop vertrouwen dat zij ons nog veel voetbalplezier gaan geven in de komende tijd; maar laten we ze dan ook die tijd gunnen! Zoals gezegd: er waren kansen (niet veel) in de eerste helft om op voorsprong te komen, maar die had Brederodes ook. Het doelpunt dat we op slag van rust scoorde werd (deze keer) wel terecht afgevlagd wegens buitenspel, waarbij ik een aantal keren eerder het idee had dat de grensrechter wel erg in de sfeer van deze weken zit waarbij er volop gevlagd wordt. De tweede helft past echt in het rijtje van de afgelopen maanden. Waar je het gevoel hebt bij het verlaten van de kantine na de rust dat er vandaag wellicht een succesje geboekt kan worden sta je twee minuten later weer met beide benen op de grond. Balverlies, niet goed ingrijpen en je staat met 1-0 achter; zie dat nog maar eens om te draaien. Dat lukte dus niet en als je dan het laatste kwartier nog wat wilt forceren krijg je uiteraard (zou ik bijna zeggen) het deksel op je neus: 2-0. Weer een domper dus vandaag en dat is de zoveelste op rij. Laten we nu alsjeblieft niet met zijn allen gaan lopen mekkeren over wat er allemaal verkeerd gaat; dat weten de betrokkenen zelf ook wel. De komende weken worden heel belangrijk dat is wel duidelijk. Dan kunnen we twee dingen doen: alles en iedereen ‘afzeiken’ of achter onze jongens gaan staan. Ik denk dat ze met het laatste meer gebaat zijn. Volgende week weer een finale tegen Focus; daar gaan we weer vol goede moed aan beginnen na een week waarbij we stilstaan (cliché, cliché, cliché) dat er ergere dingen in de wereld gebeuren dan een voetbalwedstrijd verliezen.