Als gevolg van de grote belangen die er momenteel spelen bij ons 1^e en 2^e elftal schoof ons laatste competitieduel tegen Unitas een aantal dagen op. Zo’n laatste competitieduel van A-junioren staat altijd een beetje in het teken van afscheid nemen. Voor een aantal gebeurde dit eerder dit seizoen vrij abrupt (Menno zijn afscheid was achteraf al een jaar eerder en Lucas maakte de overstap naar ons 1^e elftal in de winterstop) maar voor de overige spelers was dit hun laatste officiële duel als jeugdspeler. We hebben het dan over Raymond Bevelander, Richard de Jong, Bart Klijn, Thom Kluvers, Tristan Koet, Matthijs Kortlever en Koen Looy. Dit zijn de jongens die sowieso, gezien hun leeftijd over moeten naar de senioren. Of er eventueel nog iemand over gaat wordt beslist door de mensen die daar bij HSSC’61 over gaan: de TC. Een bijzonder duel dus vandaag dat verder eigenlijk nergens meer over ging…of toch wel? De kop van dit artikel doet verraden dat er wel degelijk meer op het spel stond…en huwelijk wellicht? Nee en ja! Dat huwelijk is een bijzonder verhaal en dat wil ik u niet onthouden.

Iedereen binnen HSSC die tot onderscheids des persoons is gekomen kent Mari den Hertog. Velen uit de tijd van zijn roemrijke voetbalverleden, al is hij daar zelf nogal bescheiden over en eerlijk gezegd kan ik u daar ook niet veel over vertellen. De laatste jaren kennen we Mari echter vooral als degene die, samen met een aantal anderen er voor zorgt dat alles er glad en strak bij ligt op ‘Het Plein’.  Dat is echter een vrij onzichtbare kant van hem, want dat werk gebeurt nu eenmaal als het rustig is op de velden. Daarnaast kennen we Mari echter ook als degene die waakt over de fysieke gesteldheid van de A-junioren van de afgelopen jaren. Een bekwaam verzorger die bij iedere wedstrijd aanwezig is inclusief verbandtas, ijs en flessen water; een onmisbaar persoon die meer doet dan alleen maar quasi interessant met een waterzak over het veld rennen, maar waar men altijd terecht kan voor een zalfje, pilletje (alleen toegestane middelen) en opbeurende woorden. In de praktijk zien we nog wel eens tegenstanders zonder verzorger(ster) en ook dan verzaakt hij niet onder het nobele motto: ook je vijand is een mens en die laat je niet aan zijn lot over. Kortom deze ambtenaar van de gemeente Zederik is een zeer gewaardeerd figuur bij vriend en vijand. (alleen zijn er wel eens scheidsrechters die niet helemaal het belang snappen van ‘snel handelen’; dan daalt de wederzijdse sympathie vrij snel kan ik u zeggen) Hoewel hij met veel plezier zijn taak uitoefent op zaterdag, begon hij de afgelopen maanden er over na te denken om te stoppen met deze werkzaamheden. Diverse argumenten droeg hij hiervoor aan, zoals: zijn moestuin, wedstrijden van zijn zoons bezoeken (die beide bij de senioren spelen) zijn vrouw (waar hij dan wat meer tijd aan kon gaan besteden); kortom allerlei redenen werden aangevoerd en een aantal maanden leek de beslissing gevallen: hij ging er mee stoppen! Op het moment dat hij dit ventileerde (Mari is sterk in ‘dingen’ ventileren… vooral als Rita lekker gekookt heeft) sloeg de schrik ons om het hart: wat moeten wij zonder Mari? Waar vind je een goede vervanger? Dat is niet eenvoudig en al snel begon een ieder op hem in te praten in de hoop dat hij van gedachten zou veranderen: “die moestuin kun je ook wel op één van je talloze ouwe lullen dagen doen; die zoons van jou voetballen zo beroerd, dat wil je geen eens zien;  Rita zit helemaal niet te wachten op meer aandacht van jou” allerlei argumenten werden aangedragen om hem van gedachten te doen veranderen. De vrouw van de trainer gooide zelfs haar charmes in de strijd en zegde Mari van alles toe onder het motto: ik heet ook Rita, dus vreemd gaan is het niet! Mari was echter onverstoorbaar en leek bij zijn beslissing te blijven….en toch… hij begon te twijfelen… je zag het aan hem: hij was iets minder uitbundig de laatste weken en hij zat soms tijdens een wedstrijd op het krat met waterflessen voor zich uit te staren en leek ergens anders met zijn gedachten. Hij riep de verkeerde namen naar de

jongens in het veld en was duidelijk van slag.

Ook tijdens zijn werkzaamheden voor de gemeente Zederik was hij anders. Normaal gesproken stak hij enthousiast zijn hand op als ik,  in de auto onderweg naar de apotheek in Lexmond voor een lading vers incontinentie materiaal, toeterde. Nu ging zijn hand wel omhoog, maar het was allemaal lang niet zo uitbundig als voorheen. Zijn hele lichaamshouding sprak boekdelen: hier liep een man, gekweld door twijfels die het allemaal niet meer weet. Is het goed wat ik doe? Stop ik niet te vroeg? Ben ik echt wel nodig? Allemaal vragen die hem bezig hielden, maar niet alleen hem. Zoals u wellicht weet zijn in een goed huwelijk (en wie zijn wij om daar aan te twijfelen) de zorgen van de één ook de zorgen van de ander en Rita is een verstandige vrouw die de twijfels van haar man begreep. Ze sprak diverse mensen binnen HSSC er op aan: Help Mari! Help mij! Laat hij (ons) niet ten onder gaan aan deze situatie! Steeds meer mensen begonnen op hem in te praten, maar het leek allemaal niet te helpen, tot: zaterdag 25 april! De wedstrijd tegen LRC; een bloedstollend gevecht waarin de nieuwe A-junioren van volgend jaar lieten zien ook te kunnen voetballen en het leek alsof zij niet alleen vochten voor de punten maar daarnaast ook voor het huwelijk van Mari en Rita! Deze wedstrijd gebeurde er iets bij Mari wat alle twijfels wegnam! Ik ben nodig!!! Ik wil ook volgend jaar de strijd weer aangaan! Samen met een groep nieuwe enthousiaste gasten! Ik zal er zijn voor hen!!! Weg waren de twijfels! Ineens wist hij het weer: hier ligt mijn hart en hier ben ik nodig! Her en der liet hij het al doorschemeren: ik knoop er nog een jaar aan vast! Officieel was het echter nog niet bevestigd. En toen gebeurde er iets heel merkwaardigs op die woensdagavond van de 6^e mei 2015: het laatste competitieduel van de huidige A junioren tegen de A1 van Unitas. Het liep allemaal voor geen meter deze wedstrijd. We kwamen achter met 1-0, een doelpunt werd afgekeurd wegens vermeend buitenspel, vervolgens een doelpunt goedgekeurd, maar de scheidrechter kwam even later tot de conclusie dat hij toch niet over de lijn was…het zat allemaal niet mee! In de rust probeerde Eric de boel op scherp te zetten, maar ook de tweede helft verliep aanvankelijk moeizaam en het was weer eens aan Niek te danken dat de achterstand niet groter werd. Langs de kant werd Eric steeds wanhopiger..totdat hij op een totaal onverwacht moment te horen kreeg dat Mari de definitieve toezegging heeft gedaan te blijven als verzorger! Totaal overdonderd door dit geweldige nieuws, gebeurde er ook bij Eric iets: hij stond op van zijn stoel en spoorde zijn mannen aan nog even diep te gaan met de woorden:

Doe het voor Mari!!! Hij blijft als verzorger!!! Vecht met heel je hart!!!

En op dat moment brak de zon door, de vogels kwetterden in de bomen, de vlaggen wapperden fier in de masten rond het veld, de auto’s op de naastgelegen A27 begonnen spontaan te toeteren en de jongens op het veld begrepen het! Binnen 5 minuten scoorden Tristan en Jari beiden en stond er ineens een 1-2 stand op het bord! Wat een apotheose van een fantastisch voetbalseizoen!!! Wat een geweldige afsluiting voor een aantal jongens van hun carrière als jeugdspeler!!! Maar vooral: wat een fantastische manier om zo als team te laten zien dat we Mari hard nodig hebben en hij nog lang niet gemist kan worden als verzorger van de A-junioren. Op naar het seizoen 2015-2016!