‘Voorjaar’, verzuchten ze langs de lijn. ‘Waar blijft het voorjaar?’ Een snijdende wind doet ze koukleumen en blauwbekken, terwijl hun jongens in korte broek en korte mouw de kou te lijf gaan door zich wervelwindend over het veld te bewegen.

Natuurlijk staan ze er niet alleen voor de jongens. Ze staan er ook een beetje voor zichzelf. Terwijl de jongens zich buiten adem rennen, komen ouders hier op adem, na een lange week van werk en de drukte van het gezin. Het moment nodigt er toe uit. Je hoeft even niets na een week waarin altijd veel moet. Je staat buiten, onder een open hemel, die je ruimte geeft om verder te kijken dan je dagelijkse beslommeringen.

‘’t Zijn tropenjaren’, vertrouwen ze elkaar dan langs de lijn toe, en ze knikken instemmend. En ze praten over hun week, over de opvoeding en alles wat daarin wél en niet goed gaat. Ze praten stomme onzin en lachen met elkaar, maar soms wordt het ernstiger en praten ze over het leven en de dood en over de zin van het leven. En ze praten over die ene broer bij wie werkelijk alles goed lijkt te gaan: een goede baan, genoeg op de bank, mooi huis, kinderen die het goed doen op school en dan ook nog eens goed in sport en muziek blijken te zijn. Ze spiegelen wat af, daar langs de lijn, en vertrouwen elkaar bemoedigend toe: in elk gezin is wel eens wat. Het lijkt wel een seculiere kerk, daar, langs de lijn.

Maar ik dwaal af. Want ze staan er niet alleen voor de jongens, maar toch wel vooral. En ze willen niet te trots klinken, want die jongens zouden eens naast hun schoenen gaan lopen – maar ze voetballen lekker, en wij ouders genieten ervan. Ondertussen zijn ze begonnen, aan de tweede wedstrijd in de hoofdklasse, tegen een van de sterkere teams in de competitie: het geelzwarte Groot-Ammers. Eenvoudig wordt het niet, zoveel is wel duidelijk. Groot-Ammers heeft het team goed staan, vooral achterin. Er is bijna geen ruimte om te spelen – en toch probeert Heicop het, en tot onze verrassing is het vooral Heicop dat speelt en combineert en kansen creëert, terwijl Groot-Ammers toch vooral reactie-voetbal speelt. Het eerste doelpunt is echter toch voor Groot-Ammers: lange bal van de keeper, windje mee, bal valt goed en de spits weet het mooi af te maken. Maar even later begint Yme aan een dribbel. Één man voorbij, twee, drie, vier, en hoe hij het doet weet niemand, maar hij weet de bal schitterend in het net te krijgen. Groot-Ammers scoort vervolgens de tweede, waarna Heicop vaak voor het doel te vinden is maar niet scoort, met als gevolg het gebruikelijke cliché langs de lijn: ‘hij wil er niet in’.

Dan de rust. Eigenlijk ga je als ouder de rust heel rustig in. Niet alleen vanwege de koffie, maar ook omdat de coaches Marco en Jaco blijkbaar over een groot retorisch talent beschikken. Niemand weet wat ze precies zeggen, en hoe ze het zeggen, en op welke toon, maar het team komt altijd beter en scherper te kleedkamer uit. Groot-Ammers probeert het nog een keer, komt dichtbij en schiet, na een redding van Chris, op de lat, maar daarna is het opnieuw Heicop dat het spel maakt. Yme geeft voor, waarna Bart er letterlijk en figuurlijk zijn koppie bij houdt: 2-2. Even later volgt Maarten, die uiterst beheerst inschiet: 3-2. Ook de 4-2 is voor Maarten, die een vrije bal van afstand droog en hard in de hoek schiet. Als het zwaar wordt, tonen de mannen achterin, Job, Milan en Ole, ruggengraat, en als het echt zwaar wordt, is daar altijd Chris die elke poging van Groot-Ammers verijdelt. Via het solide middelveld en de altijd verrassende aanval van Maarten, Sven, Yme, Bart en Remon wordt er voortdurend opgebouwd, resulterend in een prachtig uitgebouwde aanval die verzilverd wordt door Remon: 5-2.

Enthousiast zijn ze, die ouders aan de zijlijn. Bijna allemaal, althans. Natuurlijk blijven er een paar uiterst nuchter: Wijna, die waarschijnlijk al erg veel voetbal te verduren heeft aan de keukentafel, en Arie, die je sowieso moeilijk kunt betrappen op een al te lyrische reactie. Maar zelfs de meest

nuchtere types ontdooien hier langs de lijn, want het mag dan stervenskoud zijn: het voetbal is hartverwarmend mooi.