Iedereen die een beetje geïnteresseerd is in de wielersport kent de term ‘hongerklop’ ; wielrenners die enorme fysieke inspanningen leveren, stoppen zich ’s morgens vroeg al vol met voedsel en gedurende de gehele dag blijven zij calorieën naar binnen werken om brandstof te houden voor de inwendige mens.  Op het moment dat zij dit ‘vergeten’ komt onherroepelijk het moment dat de motor tot stilstand komt; de benzine is op en pas nadat er getankt is en alle leidingen zijn volgelopen komt de motor langzaam weer op gang, maar de wedstrijd is dan meestal wel verloren. Hier moest ik aan denken tijdens en na afloop van onze wedstrijd tegen Oranje Wit. Er leek geen vuiltje aan de lucht vandaag, ook in letterlijke zin niet, want een heerlijke najaarszon maakte het tot een prima voetbalweertje. Ook de wedstrijd begon voor ons naar wens. De motor draaide gelijk op volle toeren: in de 9^e minuut gaf Jari een mooie lage voorzet vanaf links die door (bleek uiteindelijk) Sjoerd binnen werd getikt: 1-0. Diezelfde Sjoerd stuurde in de 15^e minuut Marijn diep, die de kortste weg naar het doel zocht en de keeper kansloos liet met een hard schot: 2-0. Het motortje liep lekker;  al kregen we wel wat tegengas na een half uur. De behendige buitenspeler van Oranje Wit kreeg iets teveel ruimte van onze verdediging en de 2-1 was een feit. We leken de rust te gaan halen waarin we de tank weer een beetje konden bijvullen, maar voor Maurice duurde dit net even te lang; ineens lag hij voor zijn doel uitgeteld tegen de vlakte en zelfs onze wonderdokter Mari kon zo snel geen andere diagnose stellen dan: hongerklop! Wellicht was er iets anders aan de hand, maar dat past niet in het verhaal dus houden we het toch maar bij; hongerklop. Hij verliet het veld en Dennis (die om een of andere reden tot reservekeeper is benoemd) ging op doel. We haalden de rust met een 2-1 voorsprong, maar het was duidelijk dat dit een fikse streep door de rekening was. Je mist je keeper en levert er een heel goede verdediger voor in. Eigenlijk een rampscenario en dit kwam in de tweede helft ook inderdaad uit. Toch hadden we met een beetje minder pech nog op 3-1 kunnen komen, maar het schot van Sander raakte de paal. Vervolgens gebeurde exact hetzelfde als tegen RKTVC: het ging achterin een paar keer gruwelijk mis en Dennis, ondanks een paar voortreffelijke reddingen,  blijkt nog geen van der Sar te zijn. Helemaal geen schande, maar we liepen na het laatste fluitsignaal toch het veld af met het katterige gevoel dat dit helemaal niet nodig was geweest. Twee min of meer gelijkwaardige ploegen,  dan is het jammer dat je door zulke omstandigheden de wedstrijd uit handen moet geven. Volgende week staat de uitwedstrijd tegen LRC op het programma. Die hebben na een moeizame start de weg omhoog gevonden en na hun overwinning op RKTVC van 16-1, zullen we de tank vol moeten gooien volgende week, want we zullen daar flink gas moeten geven!