Deze zaterdag mochten wij om drie uur aantreden tegen Oranje Wit  te Dordrecht. We waren echter niet de enige HSSC-ers die, die kant op gingen.

Wie de site van HSSC’61 leest (en als u dit leest bent u zo iemand) kon u vrijdag en zaterdag een oproep lezen van ons vijfde elftal om deel te nemen aan een heuse voetbalreis naar Oranje Wit in Dordrecht. Mee gaan betekende tevens een garantie op meespelen; daar kwam het zo ongeveer op neer. Hun (herhaalde) oproep had succes! Tegen half twee stond leider Vink omringd door een illuster gezelschap op het terras voor de kantine, klaar voor de voetbalreis richting Dordrecht om daar om drie uur aan te treden tegen hun 26^e of zoiets. Ze hadden er duidelijk zin in, want op de Heicopper Sticht (voor de niet kenners: dat is de weg tussen het Merwede kanaal en Lexmond) werden wij al ingehaald door Sven Verkerk in zijn snelle bolide en nauwelijks op de A27 reed Mark de With ons voorbij in zijn ‘dikke BMW’. Bij deze mannen vergeleken zijn wij maar heel eenvoudige lieden die in onze gezinswagentjes om de week op pad gaan met onze talentjes op de achterbank. Dat is ook wel het mooie aan deze talenten: ze blijven zo heel gewoon. Toen ik ’s morgens voor een boodschap bij de SPAR in Lexmond moest zijn loop je daar zomaar een van de meest talentvolle spitsen uit de gehele omgeving (in deze leeftijdscategorie) tegen het lijf: Sjoerd Buijserd. De aanvoerder van dit team (Jari) vraagt zijn vader ’s morgens: “pa, nu we pas vanmiddag hoeven te spelen, zullen we dan vanmorgen de schuur even lekker opruimen”? En als je tegen half twee richting Het Plein vertrekt zie je Marijn Pruijsers op zijn fiets naar huis snellen; hij is de hele morgen nog bezig geweest om bij zijn werkgever wat bonuspunten te scoren. Zulke verhalen hoor je meer: heel gewone jongens die toch stiekem bezig zijn om iets bijzonders te verrichten bij HSSC’61: pogen de hoofdklasse te bereiken! Voor zover mijn kennis strekt zou dit een tamelijk historische gebeurtenis zijn bij ons cluppie. Dan moet er echter eerst nog wel het e.e.a. gewonnen worden. Te beginnen vandaag tegen Oranje Wit. Thuis leden we één van de zeldzame nederlagen dit seizoen, dus er moest wat recht gezet worden. Patrick, die deze dag jarig was, ging wel mee maar was geblesseerd en aangezien ook de B junioren moesten spelen deze middag gingen we met twaalf man op pad. Lastig, want eigenlijk kun je dan amper wisselen, want je mag op dit niveau niet meer terug wisselen. Bij het uitvallen van een speler sta je (na een gedane wissel) dan gelijk met tien man op het veld; lastig! Toch deed Erwin Vink nog wel een beroep op Eric: “mochten jullie wisselen, stuur hem dan onze kant op"… Dit gebeurde ook daadwerkelijk: in de tweede helft maakte Niels plaats voor Maik en twee minuten later liep Niels tussen de heren van het vijfde: ja, het kan hard gaan met je carrière (ik laat in het midden in welk opzicht…)

Dan de wedstrijd: Oranje Wit heeft een A1 dat nog een paar treetjes hoger acteert, maar je kunt aan deze ploeg (hun A2) zien dat zij ook wel degelijk een balletje kunnen trappen. Ze speelden verzorgd voetbal, bouwden goed op, maar eenmaal voorin blijft men maar door ‘breien’ en hebben een paar spelers er een handje van om te blijven ‘kappen en draaien’’. Leuk, maar weinig efficiënt. Na vijf minuten was het overigens aan Maurice te danken dat het 0-0 bleef, want in een één op één situatie bleef hij naar de bal kijken en keerde de inzet; een uiterst belangrijke redding en die had hij er nog wel een paar vandaag en dat was hard nodig; zeker in de eerste helft. Zo leek het op een 0-0 ruststand uit te draaien. Toch was het weer eens Sjoerd die daar verandering in bracht. Op aangeven van Marijn schoot hij vanuit de draai hard en laag in de benedenhoek: niemand rekende hier eigenlijk op en ook de keeper niet: 0-1. We trapten nog wel af, maar konden vervolgens gelijk aan de thee. Richting onze kleedkamer lopend kwamen we langs ons vijfde elftal en hoewel ik herhaaldelijk om de ruststand vroeg, werd ik daar niet veel wijzer van; het schijnt dat men daar niet zo mee bezig is…

Na de rust hadden wij duidelijk meer in te brengen en toen we in de 58^e minuut een corner mochten nemen viel daaruit de 0-2. Genomen door Arwin, voor de voeten van Sjoerd gekopt door Jari en dan weten we het inmiddels wel: die twijfelt nooit en schoot ons op een riantere voorsprong. Even later eindigde een schot van hem nog op de lat, anders had hij voor de tweede week op rij een hattrick gescoord. Het bleef hier echter bij en zo namen we de drie punten mee naar huis. Nog wel even de complimenten maken aan onze verdediging: ze hadden een stel heel snelle jongens tegenover zich en konden stevig aan de bak deze middag, maar deden dat met enorm veel inzet en dat is eigenlijk wel kenmerkend voor dit team. Er zijn wellicht betere teams in deze competitie, maar met strijd en inzet kun je heel veel bereiken.
Hoeveel??? Dat weten we over een paar maanden, maar er gloort iets moois aan de horizon!