Waar we vorige week heel euforisch waren over onze kansen op een ‘nacompetitie’ om het kampioenschap, zijn we zaterdag weer met beide benen op de grond gezet. Zoals ik al vorige week al schreef: “eerst maar eens zien te winnen van De Alblas…“ Oftewel: iedere wedstrijd is in deze fase een finale en vaak kun je dan maar beter spelen tegen een club als LRC die ook strijd voor de titel en waar je toch een beetje de rol van underdog op je kunt nemen, dan tegen een ploeg die vecht tegen degradatie zoals De Alblas. Een fysiek zeer sterke ploeg waar het lastig tegen spelen is. Dat hadden we in de uitwedstrijd ook al ondervonden; weliswaar een 0-2 overwinning, maar ook toen ging het niet vanzelf. Zo gaat het heel vaak bij ons team: we moeten allemaal vol aan de bak en vaak is het ook een zoeken tussen twee spelsystemen. Tegen de op papier sterke ploegen spelen we meestal  4-4-2 om niet op het middenveld verlopen te worden. Tegen de ‘zwakkere’ ploeg spelen we graag 4-3-3 in de hoop op een wat attractiever spel. Daarnaast weet je ook dat het na een gewonnen wedstrijd tegen LRC zaak is de boel scherp te krijgen. Mensen die er verstand van hebben zeggen dat je kampioen wordt door van ‘de kleintjes’ te winnen… Dat dit heel lastig kan zijn zagen we dezelfde avond: ploegen als PSV en Ajax die samen strijden om de titel hadden de grootste moeite om drie punten te pakken tegen ploegen die vechten tegen degradatie!  Maar goed, wat hen wel lukte, lukte ons niet. Waar het dit seizoen regelmatig mee heeft gezeten, zat het dat zaterdag duidelijk niet.

Vandaag misten we Lars die voor zijn studie in Frankrijk verbleef en dus hadden we maar twaalf man. We leenden Richard van de B, die later die middag moesten spelen. Niels begon naast hem op de bank en van meet af aan mochten wij proberen het spel te maken en dat lukte eigenlijk in geen enkel opzicht: hoge ballen voor het doel bij De Alblas heeft weinig zin met allemaal van die ‘basketballers’ in de verdediging en combinerend lukte er heel weinig. De Alblas hanteerde met de wind in de rug wel de lange bal en zij zochten hun nummer 12 (ook zo’n 2 meter nog wat) in de hoop dat de bal een keer goed zou vallen voor hem. Dit gevaar beteugelde Kees de Nijs behoorlijk en het was in de 23^e minuut dat Jari zich mooi vrij speelde op rechts en een afgemeten voorzet gaf op Marijn die hem heel fraai binnenkopte: 1-0. Niet veel later had Marijn nog een kopkans op een doelpunt, maar deze ging helaas over net als een schot van ca. zestien meter dat net over het doel zeilde. Zo gingen we rusten met een benauwde 1-0 voorsprong en de waarheid gebiedt te zeggen dat we er niet zo’n goed gevoel over hadden. De tweede helft begonnen we met de wind in de rug en de eerste kansen kwamen, maar er zat allemaal niet veel overtuiging in. Toch leek het goed te komen want Arwin werd bij een actie over links in het strafschopgebied neergelegd en dan is het wel prettig dat je een man als Sjoerd in je ploeg hebt. Waar ik een aantal geleden al een tweet de wereld in stuurde dat het doelpunt was terwijl hij nog genomen moest worden, was ik nu iets terughoudender. Iets zij ons op de bank dat het wel eens zo’n dag kon zijn van…en ja hoor: op zich niet eens zo slecht genomen, maar de keeper pakte hem klemvast. Je voelt het op dergelijk momenten aankomen: dit gaat niet goed komen vandaag. Toen een schot van Arwin even later via de binnenkant van de paal het veld weer inkwam werd dat gevoel steeds meer bevestigd en De Alblas ging er steeds meer in geloven. Het definitieve kantelpunt was een ‘black-out’ van Maurice: een hoge, diepe bal leek een gemakkelijke prooi te worden voor hem. Hij ving hem ook keurig op, maar deed dit net buiten het zestien meter gebied: gevolg rood voor hem en een vrije trap randje zestien. Zonder de profeet uit te willen hangen voel je dat dit ook nog wel eens kon gaan gebeuren en ja hoor: perfect binnen geschoten en Dennis (onze stand-in keeper) had geen schijn van kans. De Alblas rook nu echt bloed en voelde dat er meer in zat. Dat gebeurde: een overtreding op een speler van hen betekende ook een penalty en die benutte men maar wat graag: 1-2. Met nog een kleine tien minuten te gaan was de wedstrijd beslist. We probeerden nog wel wat, maar het zat er niet meer in vandaag. Even wennen: na tien overwinningen op rij tegen zo’n zeperd aan lopen. Nu is het zaak om zonder Maurice volgende week drie punten te pakken  tegen Rijsoord. De kansen op nacompetitie voor promotie zijn er nog steeds volop, dus daar gaan we ons nu op richten. Ik zou nog wel een goede vervanger voor Maurice weten…die is volgende week toevallig vrij…maar ja, die heeft er al teveel wedstrijden op zitten bij ons vlaggenschip. Taak voor Eric om een list te verzinnen!

Wat nog wel even vermeld moet worden is dat de scheidsrechter vandaag een jongen was van zestien (!) jaar oud. Waarschijnlijk de jongste man op het veld. Complimenten hoe hij het er vanaf bracht; hij zal er ongetwijfeld wel eens naast gezeten hebben vandaag, maar dat waren er meer…