We zitten zo langzamerhand in de fase van de competitie waarin de beslissingen gaan vallen en een grote factor die dan een rol gaat spelen is: hoe zit het met schorsingen en blessures? Vooraf, maar zeker achteraf kun je wel stellen dat dit vandaag een belangrijke factor was in het duel tegen Haaften. Daar waar zij een groot aantal spelers mistte door blessures, kan onze technische staf beschikken over een compleet fitte selectie. Eerst dus maar eens beginnen om Margreet een….wat zullen we doen? Een veer in d’r gat? of een pluim op d’r hoed? te steken/zetten. Aangezien ik Margreet nog nooit met een hoed heb gezien (nou kom ik ’s zondags niet zo vaak op Schoonrewoerd, dus het zou kunnen dat ze dan een hoed op heeft, maar dat betwijfel ik) kies ik toch maar voor de eerste optie! Chapeau; wat een topverzorgster hebben wij toch in huis! 

We zitten ook in een fase waarin je niet op regio-voetbal kunt kijken of er gaat weer een speler van club A naar club B en andersom. Verleden week heeft onze technische staf het maar eens op de man(nen) af gevraagd aan de spelers. Er is blijkbaar zo hier en daar wat belangstelling voor spelers van ons cluppie en dat is in eerste instantie natuurlijk iets om een beetje trots op te zijn en voor de betreffende speler heel leuk. Het is een speler uiteraard ook gegund om, als hij die kans krijgt op een wat hoger niveau te spelen, maar eerlijk gezegd was ik blij met het antwoord wat de huidige selectie heeft gegeven en bovendien: wie weet waar we volgend seizoen spelen…Onder het motto: “niet omdat het moet, maar omdat het kan”, gaan we deze laatste periode in met de instelling dat er nog wel wat te winnen is voor ons. Zeker gezien de uitslagen op de andere velden, zou er best wel eens een mooi slot aan kunnen komen. 

De eerste helft gaf een eenzijdig beeld te zien; een aanvallend HSSC met goed verzorgd voetbal. Een verdediging die vrijwel niets weg geeft, een middenveld waar het voetbal ‘van af druipt’, alleen de aanval liet ons vandaag een beetje in de steek en dan doel ik met name op de afronding. Het had in de rust eigenlijk 4-1 moeten staan en geen 1-1. Al in de derde minuut was het een voorzet van Jari die Nicky vanaf 5 meter voor het doel via de voet van een Haaften speler over het doel werkte. In de veertiende minuut kon diezelfde Nicky bijna profiteren van een groot misverstand in de Haaften verdediging, maar hij stuitte op de keeper. Even later was het weer een aanval over rechts die op de paal eindigde en uit de rebound schoot Lucas over. Diezelfde Lucas had even later weer de kans om de score te openen, maar hij vond wederom de keeper op zijn weg. Als het dan zo niet lukt dan is er vaak een dood spelmoment nodig om uit te scoren. Met jongens als Menno en Kees van de Berg heb je dan wapens achter de hand die een wedstrijd nog wel eens open kunnen breken. Dat gebeurde en in de 22e minuut mochten we weer eens een corner nemen. Nicky nam hem perfect en Menno kopte fraai binnen, al ging dat via een speler van Haaften; 1-0. Daar ging een mooie discussie langs de lijn aan vooraf: “waarom moet Nicky nou persé al die corners nemen”? Het was namelijk de tweede corner op rij; eerst vanaf rechts en deze vanaf links. Nicky moest dus de hele oversteek maken… Nou het antwoord hebben we nu dus! Vervolgens was het nog een kansen festival met o.a. een schitterende actie van Koen Looy die echter door Nicky op paal geschoten werd. Een kopbal uit een corner ging via het hoofd van Kees van de Berg rakelings naast en ik vergeet vast nog een aantal kansen te noemen en zelfs Haaften scoorde tot twee keer toe bijna in eigen doel. Stelde Haaften er dan helemaal niets tegenover? Nou eigenlijk niet nee; tot twee minuten voor de rust. Een beetje ongelukkige handsbal van Jari net buiten de zestien leverde hen een directe vrije trap op en daar hebben ze daar een mannetje voor: Danny Verwolf heet hij en in de uitwedstijd in Haaften krulde hij de bal al schitterend in de verre bovenhoek (uit een actie) en vandaag deed hij dat nog eens dunnetjes over. Stond de muur dan niet goed? Stond Niek verkeerd? Zou kunnen, maar dit is gewoon een kwaliteit van die gast en ook al doet dat op zo’n moment pijn; het was een prachtige vrije trap. Het betekende echter wel dat we met een 1-1 stand gingen rusten. Je loopt dan met een kater richting de kantine, maar toch had ik niet het gevoel dat we vandaag punten gingen verliezen. 

Daar zag het na een kwartier in de tweede helft ook helemaal niet naar uit. Het was Koen Looy die zijn jarige moeder (en ons allemaal dus!) blij maakte met een mooie treffer in de verre hoek vanuit een moeilijke positie. Frank kwam in het veld voor Ferry en hij leidde gelijk met een fraaie actie het derde doelpunt in. De bal belandde via Lucas bij Nicky die met een fraai schot ‘uit de draai’ binnen 

schoot en toen leek de wedstrijd wel gespeeld. Een kiezelhard schot van Frank velde een speler van Haaften die even groggy op het veld lag, maar verder gebeurde er nog van alles en nog wat, maar veel kansen leverde het niet meer op en de wedstrijd leek ‘in de tas’. Tot de 84e minuut Haaften ineens vanuit een counter toesloeg. Een speler van Haaften kon het halve veld oversteken, ook Menno kon hem niet meer afstoppen en hij rondde beheerst af: 3-2. Bij Haaften hebben ze dan nog een wapen in huis: een speler met een ingooi a la Eric Gerets in zijn beste dagen bij PSV. (voor de jongere lezers: zoek hem maar even op Wikipedia) Ineens begon het te wankelen bij HSSC en zo’n inworp leidde in de 88e minuut tot een kopbal die maar rakelings langs het doel ging. En in de 90 minuut kwam er ineens een geweldig deja vu gevoel naar boven toen Haaften weer op een identieke positie als in de eerste helft aan mocht leggen voor een vrije trap net buiten de zestien. Zittend op een bankje ter hoogte van de middenlijn heb je dan hetzelfde beeld als de speler (uiteraard weer Danny Verwolf) die hem gaat nemen. Er wordt een muur neergezet en de keeper is dan uiteraard de man die hem metselt. Op het laatste moment wordt Marko Luksen door Niek weggestuurd en ineens zie je dan de linkerbovenhoek in beeld komen…dat zagen wij, maar Danny Verwolf ook…het zal toch niet… De bal wordt genomen en dan gebeurt er iets wat je soms in films ook wel eens ziet. De bal lijkt een uur onderweg en gaat richting die linkerbovenhoek en niets of niemand om hem tegen te houden. Niek staat ergens achter die muur; voor ons onzichtbaar en je voelt de grond onder je voeten weg zakken: daar gaan twee heel kostbare punten. Totaal tegen de verhouding in, maar ja, daar koop je niets voor. En net op het moment dat die bal in de kruising lijkt te verdwijnen komt er ineens uit het niets een arm van zo’n drie meter tevoorschijn en aan het eind van die arm zit een hand van een halve vierkante meter die die bal nog net tegen de lat weet te tikken. Wat een fenomenale mooie vrije trap, maar wat een redding van Niek (want van hem was uiteraard die arm en die hand) en wat een opluchting in en om het veld. Drie heel belangrijke punten worden op Het Plein gehouden en ‘we’ doen nog volop mee in de strijd om de prijzen. Het programma ziet er nu zo uit dat we de komende vijf wedstrijden tegen de ploegen moeten die alle vijf onderaan staan. Je zou zeggen…nee ik zeg niks…we gaan het wel zien!