Ooit schreef ik het sinterklaasgedicht voor het Eerste; want de Sint had zelf geen interesse al te veel tijd te verspillen aan dat clubje tobbers. Ze bungelden onderaan de 4e klasse, zonder enig zicht op betere prestaties. Maar de roe die ik in rijmvorm op hun spreekwoordelijke achterste losliet had blijkbaar effect: na de winterstop begon het te lopen, en de nacompetitie werd zelfs behaald. En die werd gewonnen ook nog, wat een feest was dat! Ik hou mezelf sindsdien dus voor dat ik met mijn poëtische poging hoogstpersoonlijk aan de basis heb gestaan van deze fijne promotie naar de Derde Klasse. De Kolen konden opeens voetballen zonder te schuppen, Leerdammers Yme van Gendt en Danny Kruyer bewezen eindelijk dat ze in Heicop wél in het Eerste thuis hoorden. En de Van Dammechies werden ondanks dat ze een jaar of 14 waren opeens volwassen, en leverden hun broodnodige bijdrage richting de op 1 na laagste Klasse. 

Met dit in mijn licht arrogante gedachten begon ik afgelopen week dus maar weer eens aan een verslag. Mijn teamgenoten van Heicop 5 moesten ook weer even gewezen worden op het feit dat ze ongelooflijk lopen te sukkelen dit jaar. Voor mij als gedreven sportman is verliezen met dubbele cijfers echt niet te vermurwen, zelfs niet op ons discutabele niveau. Maar deze patat generatie ligt er absoluut niet wakker van, als er maar happies en sappies zijn na afloop. Maar je staat voor joker in de regio, de club begint zich zelfs een beetje te schamen voor je. Dus moest het anders. Everstein kwam op bezoek verdorie! En daar wil je zelfs niet met 7-2 van verliezen of zo.  Dat kan je Oranje-getrouwen echt niet aan doen!   

In de kleedkamer word ik op 1 of andere manier sowieso niet serieus genomen, dus dan maar via het wereldwijde web proberen ze wakker te schudden dacht ik dus. Tijdens het schrijven van het verslag kwam ik er echter achter dat ik de rest misschien wel meetrek in mijn eigen leeftijd-technische teloorgang. Dat het allemaal aan mij lag misschien. Dus de bestraffende woorden bleven uiteindelijk toch een beetje uit (een niet te vermijden uitzondering daargelaten). Beledigingen zijn overigens ook zo gangbaar bij ons, er zijn nog weinig woorden te vinden die wel echt aankomen. 

Dus gooiden we het over een andere boeg, en leenden we voor deze gelegenheid maar een aantal spelers van het derde om ons het goede (iets meer jeugdige) voorbeeld te geven. Everstein kwam tenslotte ook met het Derde; beetje oneerlijk om dan tegen het Vijfde van je buren te gaan lopen spelen hè! 

Zo hadden we Niek de Vos in de spits. Vroeger één van de betere keepers van de regio, maar dit gevaarte van 2 meter 40 was een keer tijdens een duik boven op de lat geland of zo, en dus is zijn schouder of arm niet meer in beste staat. Dus is ie veldspeler geworden, en dat zag er niet eens onverdienstelijk uit. Lekker irritant doen tegen de tegenstander met misselijke duwtjes; wij kunnen alleen verbaal irritant zijn. 

Ook Sjoerd Buyserd stond voorin. Dit jochie kennen we nog van vroeger, toen we met regelmaat jeugdspelers moesten inpassen omdat we er zelf weer eens een stuk of 15 misten. Maar de fitheid die hij toen etaleerde is al redelijk teniet gedaan door de lichte drang naar alcoholversnapering die je nou eenmaal aanleert in de Polder. Maar Sjoerdje is altijd nog beter dan Jaco van Vulpen uiteraard. 

Daarnaast was ook Lars van Lavieren present. Kon wel linksback dacht men. Geen probleem, ondergetekende wilde dan wel weer een keer reserve. Scheelde weer een poging tot warming up doen. Larsje deed het behoorlijk. Zijn aanvallende kwaliteiten waren uiteraard wat minder dan die van mij, maar verdedigend stond hij zeker zijn mannetje. 

En last but not least was daar onze voormalige Heicop 5 held Patrick den Besten. Een aantal jaar geleden uit de jeugd bij ons terecht gekomen omdat hij zo graag met zwager Job wilde voetballen. Maar na een aantal wedstrijden was hij er achter gekomen dat dat helemaal niet leuk is. Frustrerend is het zelfs. Heicop heeft in zijn rijke historie een heel palet aan mislukte spitsen voortgebracht, maar Job spande absoluut de kroon. Patrick is toen toch maar in het derde bij Baas Marco gaan voetballen. Maar nu was ie er weer eens bij, en dat was weer genieten. Zidaneske kapbewegingen, snelheid en overzicht. Ballen die daadwerkelijk aankomen. Prachtig. Ja Rick van Klei, zo kan het ook! 

Vrind Ton de Snor was de scheidsrechter, en dat werd zeer gewaardeerd. Want fluiten kan hij wél. 

Met 4 van die jonge, enthousiaste aanwinsten zag het spel er bij tijd en wijle leuk uit. De bal ging prima rond, het leek bijkans echt op voetbal. We kwamen zelfs in de buurt van de keeper van de tegenstander. Dit inspireerde de oorspronkelijke Heicopvijvers ook tot bovenmatige inzet. Ook omdat de Heicopse verdedigers nu wel af en toe uit konden rusten, als de bal zowaar op de andere helft was.  

Guido Lekkerkerker bijvoorbeeld; afgelopen jaar een stuk lichaam afgevallen ter grootte van een flinke brugklasser, liep te draven en te schaven alsof het lieve lust was. Ik denk te weten dat in een dorpse gemeenschap als Hei-en Boeicop het geluid van een ambulance altijd voor beroering zorgt. “Och grote grutten, wat is er aan de hand!” gonst er dan door het dorp. Ik kan u verzekeren dat de eerstvolgende keer de schuld hiervan wellicht bij vriend Guido zal liggen. Dan heeft hij bijvoorbeeld een stuk scheenbeen of een knieschijf het trainingsveld opgeschopt tijdens 1 van zijn slidings, wat een power en ongeremdheid zit daar achter! Scheids Ton vond het echter allemaal prachtig, dit soort actie is namelijk het enige wat hij ook redelijk onder de knie heeft gehad tijdens zijn befaamde voetbalcarrière. 

Kersvers vader Badr Arie deed ook weer allemaal nuttig rennen, het was een lust voor het oog!  Zelfs Jaco zag er een keer niet uit alsof hij voor het eerst op een voetbalveld liep. Ook weer papa geworden de dag na deze wedstrijd overigens, gefeliciteerd! In bed schieten ze wél raak de belhamels… 

Rik van Klei liep zijn longen uit het lijf, en Jeffrey zag er qua inzet ook weer uit als de speler die hij 20 kilo geleden was. Wat was hier aan de hand zeg? 

Maar helaas zitten ze bij Everstein ook gewoon al jaren op voetbal. Dus wat een strijd moest er geleverd worden! Bij 1 van hun snelle aanvallen wist hun spits (met mijn postuur overigens, maar hij scheen daar minder last van te ondervinden) met een soort omhaalpass precies het klaarhangende bolletje van een mede-roodhemd te bereiken. De kopbal die hij produceerde belandde helaas in het netje achter Roel. 0-1… 

Maar niets getreurd, wij hadden ook wat kanonnen voorin lopen die wel eens scoren. Dus de moed zakte niet in de schoenen, hup, aanvallen! De rust werd zonder verdere noemenswaardige zaken behaald (geloof ik). Prima tussenstand, dat was wel eens gekker dit seizoen zeg maar. Deze wedstijd zou zo maar eens onder de 10 tegendoelpunten kunnen blijven, dus zou ik weer een verslag moeten schrijven.  Daarom leek het mij verstandig om er naast te blijven, hangend in een dug-out kan je de boel beter observeren dan hijgend naar lucht happend achter een 20 jaar jonger ventje aan rennend dacht ik. 

Na rust bleek dat Everstein toch wel een beetje meer klasse in de gelederen had. Hasse van Keulen was ook geblesseerd; dus dat scheelde ook een hoop in hun voordeel. Heicop werd steeds meer terug gedrongen en de 0-2 en de 0-3 vlogen helaas ook om de oren. 1 doelpunt was een fout van Mark de With vertelde hij zelf schuldbewust, dat was dan wel weer lekker vertrouwd. Niet alles moet opeens anders zijn op zo`n dag. 

Maar gekke Markie wist even later ook een assist aan de juiste kant te produceren! Met een sporadische pass in de juiste richting stuurde hij Niek weg. En toen die eenmaal op stoom was, was die niet meer te achterhalen. Met een diagonale schuiver wist hij de keeper tot een bijrol te dwingen. 1-3; en het was nog enigszins een wedstrijd. En dat diep in de 2e helft! 

Ik weet verder niet zo heel veel te vertellen over wat er allemaal in het veld gebeurde. Als Fc Utrecht supporter ben je nou eenmaal niet getraind in het geconcentreerd en analytisch naar een voetbalwedstrijd te kijken, dat doet meestal toch alleen maar pijn aan de ogen. Behalve bij wedstrijden tegen Ajax uiteraard.  

Wel weet ik nog dat Steven eindelijk weer eens mee deed. Die kon de frustraties van zijn verhuizing eens lekker van zich af zeiken. Nog iets vertrouwds gelukkig. Ton zal er ook weer van genoten hebben. 

Maar ik weet dus verder dat de wedstrijd slechts 1-3 werd, en dat is zeer acceptabel gezien de eerdere uitslagen. Er sloop weer wat mentaliteit in de vaste bespelers van dit elftal, de koppies gingen nooit hangen, en dat biedt hoop voor de toekomst. Later deze maand mogen we tenslotte genieten van de absolute kraker tegen Wadenoijen 2; die hebben namelijk ook 0 punten! Wat een voetbalfeest zal dat worden… Temperatuur Min 6, Veld 7, kom maar op! 

Eddie